Εξισορρόπηση ζωγραφικής (και) δράσης | Άρθρα | Foitou
logo-mini
Εξισορρόπηση ζωγραφικής

Εξισορρόπηση ζωγραφικής (και) δράσης

Share

Εξισορρόπηση ζωγραφικής (και) δράσης

Η αποτύπωση

Η εξπρεσιονιστική ζωγραφική δεν είναι σήμερα μία καθόλου αυτονόητη υπόθεση. Στην πραγματικότητα πλέον καμία εκφραστική διαδικασία δε μοιάζει εύκολη, όταν το σύνολο των καταστάσεων και των ευρύτερων συνθηκών (προσωπικών, πολιτικών, κοινωνικών και καθημερινών) εστιάζονται κυρίως στην εγκράτεια και την εκλογίκευση της εκφραστικότητας.
Για το λόγο αυτό, παρατηρώντας τη ζωγραφική της Χριστίνας Φοίτου, εντυπωσιάζει η έκδηλη και ατρόμητη εκφραστική δύναμη των έργων. Η Φοίτου δε φοβάται τις άγριες γραμμές, την έντονη πλαστικότητα της φόρμας, τη σαφήνεια κάθε δομικού στοιχείου. Μοναδικό (συχνά ίσως και μοναχικό) παραστατικό στοιχείο στα περισσότερα έργα της παραμένει η ανθρώπινη φιγούρα, άλλοτε σαφής, άλλοτε αφαιρετική και αχνή, κυρίαρχη πάντως με κάθε τρόπο.
Στο τεχνικό σκέλος του ζωγραφικού της έργου προκαλεί ενδιαφέρον καταρχάς η διαχείριση των χρωμάτων. Με έναν ιδιαίτερο τρόπο, και παρόλη την αυθόρμητη και χειρονομιακή εφαρμογή των χρωμάτων, οι ισορροπίες διατηρούνται και οι τεταμένες χρωματικές αντιθέσεις εξισορροπούνται με επιφάνειες στις οποίες κυριαρχούν οι ώχρες. Η χρήση της πατίνας γαληνεύει τη συνολική εικόνα των έργων, ανακουφίζει κάθε ένταση, υπονοεί μία υπόγεια ηρεμία.
Ένα ακόμη κυρίαρχο στοιχείο στα ζωγραφικά έργα της Φοίτου είναι η αίσθηση της κίνησης: τόσο στη χειρονομία, όσο και στο τελικό αποτέλεσμα, είναι εμφανής και συνεπής. Και πάλι διαπιστώνεται η λογική της εξισορρόπησης χάρη στη λιτότητα της συνολικής διαχείρισης. Κατά τον ίδιο τρόπο επιτυγχάνεται και η ψυχογραφική προσέγγιση των προσώπων που απεικονίζονται. Στάσεις, χειρονομίες, βλέμματα, όλα πλέκονται με ευχέρεια και αποτυπώνουν αφενός μεν υπαρξιακές εντάσεις, αφετέρου δε και μία επίτευξη και επίγνωση ηρεμίας.
Αυτός ο διττός χαρακτήρας -ηρεμίας και εντάσεων, εκρηκτικότητας και τρυφερότητας- είναι ίσως και το πιο ενδιαφέρον σκέλος στο έργο της Φοίτου· μοιάζει με μία ευγενή και ουσιαστικά εξπρεσιονιστική προσέγγιση του κύκλου της ζωής εν γένει.

Η δράση

Η δουλειά της Φοίτου εξελίσσεται σταδιακά και σε μία ακόμη εικαστική διάσταση, πέρα από το δισδιάστατο πεδίο της ζωγραφικής. Ανοίγεται μέσα από εικαστικές δράσεις (περφόρμανς), ένα μέσον που συνδιαλέγεται αξιοσημείωτα με το ζωγραφικό της έργο. Η Φοίτου βιώνει, αφομοιώνει και επαναχρησιμοποιεί την κίνηση μέσα από μία ταυτόχρονη και παράλληλη πρακτική διαδικασία. Προσλαμβάνει στοιχεία από την χορευτική δράση και την ψυχολογική ένταση που μία περφόρμανς δημιουργεί και τα αποτυπώνει ζωγραφικά. Ο αυθόρμητος διάλογος-χορογραφία που προκύπτει ανάμεσα στη ζωγράφο και την περφόρμερ, ανάμεσα στην κίνηση της ζωγραφικής και του χορού αντίστοιχα, επιβεβαιώνει τις ζωγραφικές προθέσεις της καλλιτέχνιδας.
Το ενδιαφέρον είναι ότι τόσο στις εικαστικές δράσεις, όσο και στο ζωγραφικό έργο που απομένει ως υλική μαρτυρία κάθε δράσης, η Φοίτου παραμένει συνεπής στη νοηματοδότηση του έργου της: επιβεβαιώνει και τις ζωγραφικές προθέσεις της και διατηρεί ζωντανή τη σωματικότητα με κάθε τρόπο. Κατορθώνει εντέλει να χτίσει ένα αβίαστο πάντρεμα ζωγραφικής και περφόρμανς, όπως αυτό που η παράδοση της εξπρεσιονιστικής ζωγραφικής έχει κληροδοτήσει.

Η στάση

Αν ένα χαρακτηριστικό στη δουλειά της Χριστίνας Φοίτου είναι σημαντικό, αυτό είναι η μεθοδολογία της. Δουλεύει τα έργα της –όποιο εκφραστικό μέσον κι αν επιλέγει- σε ενότητες. Πρόκειται για μία διαδικασία παραγωγική, ερευνητική και σαφώς εξελικτική, καθώς η μία κατάκτηση οδηγεί σταδιακά στην επόμενη. Λειτουργεί ως ένα φίλτρο ωρίμανσης για κάθε κατάκτηση: από τον καμβά και τις δύο διαστάσεις, εξελικτικά προς τη χρήση της κίνησης και προς το άνοιγμα μέσα στον χώρο και την περφόρμανς. Και με συνέπεια επανασυγκροτεί τις ισορροπίες, επιτυγχάνει αυτή την αρμονία μεταξύ αντιφατικών στοιχείων (περφόρμανς και ζωγραφικής), που διέπει τη δουλειά της σε όλο της το φάσμα.
Τέλος, η σειριακή προσέγγιση στα έργα της υποδηλώνει μία συγκροτημένη στάση απέναντι στην εικαστική έκφραση. Είναι μία σαφής ένδειξη δομημένης δημιουργικής διαδικασίας που –και αυτό είναι το κυριότερο- μένει ανοιχτή στην εξέλιξη.
Γιατί, αν μη τι άλλο, η σταδιακή ωρίμανση για έναν δημιουργό αποτελεί ένα σπουδαίο πρόταγμα, σε εποχές που η εξέλιξη φαντάζει να είναι μια δυσπρόσιτη συνθήκη. Κι από όσο φαίνεται μέσα από το έργο της Φοίτου, αυτή η οδός είναι ανοιχτή μπροστά της -και πολλά υποσχόμενη.

Αρετή Λεοπούλου
Ιστορικός τέχνης- Επιμελήτρια εκθέσεων


Αφήστε ένα σχόλιο